Ζητείται δημόσιο πρόσωπο να αναλάβει την ευθύνη για κάτι άσχημο που συνέβη. Δεν μπορεί να μην υπάρχει. Τόσα και τόσα συμβαίνουν γύρω μας, ...
Ζητείται δημόσιο πρόσωπο να αναλάβει την ευθύνη για κάτι άσχημο που συνέβη. Δεν μπορεί να μην υπάρχει. Τόσα και τόσα συμβαίνουν γύρω μας, τόσα πράγματα καταγγέλλονται κι άλλα τόσα έχουν ήδη συμβεί. Δεν έγινε τίποτα μόνο του. Άνθρωποι συμμετείχαν με αποφάσεις, με πράξεις και με λόγια. Άνθρωποι που τους ακούσαμε να υπόσχονται, δημόσια πρόσωπα που τους εμπιστευτήκαμε, πολιτικοί ή μη που ανέλαβαν συγκεκριμένο έργο.
Κι όμως. Ενώ στις επιτυχίες τρέχουν να φωτογραφηθούν και να εισπράξουν ευχαριστίες και επαίνους, στις αποτυχίες καταφεύγουν σε αλληλοκατηγoρίες, σε φτηνές δικαιολογίες και μετάθεση ευθυνών. Αυτό το τελευταίο, τείνει να γίνει η μάστιγα της εποχής. Ο καθένας από αυτούς που εμπλέκονται, έχουν αναγάγει την μετάθεση και την αποποίηση των ευθυνών σε Πανεπιστημιακό μάθημα και μάλιστα διεκδικούν και διδακτορικό.
Η τεχνολογία σήμερα, επιτρέπει να ανατρέξουμε στο πρόσφατο αλλά και στο λιγότερο πρόσφατο παρελθόν για να βρούμε τι είπαν, τι υποσχέθηκαν και τι έπραξαν. Το θαύμα της αντιφατικότητας είναι παρόν. Ποιος είπε ότι δεν γίνονται θαύματα σήμερα;
Η ευθύνη είναι επώδυνη. Η ανάληψή της μπορεί να οδηγήσει σε αφανισμό από το δημόσιο βίο. Και τόσοι πολλοί που με "θυσίες" και κόπους έφτασαν σε υψηλά διοικητικά πόστα, δυσκολεύονται αφάνταστα να πράξουν το αυτονόητο. Το να θυσιάσεις στο βωμό της αλήθειας, μια αποδοτική καριέρα, έχει καταστεί απαγορευτικό. Σήμερα δε, φαντάζει έως και ηλιθιότητα.
Δεν ξέρω από που αρχίζει να χτίζεται ως συμπεριφορά αυτός ο τρόμος ώστε να εκστομίσει κάποιος τη φράση "ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ". Ίσως από τις οικογένειες, μπορεί και από τα σχολεία. Αργότερα, στις κοινωνικές ομάδες, όποιος καταφέρνει και ξεγελά και μεταθέτει με πονηριά στις ευθύνες σε άλλους, βαφτίζεται ικανός ηγέτης. Αρρώστια...
Σήμερα, παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν γύρω μας, το θέατρο του παραλόγου έχει στήσει ένα τρελό χορό, με μπροστάρηδες από αναγνωρίσιμους και επώνυμους έως Μωυσήδες και "χαρισματικούς". Λυπάμαι που τρέχουν όλα με τόση ταχύτητα ώστε να μην προλαβαίνουμε να κατανοήσουμε τον "ένοχο", τον αθώο, τον παραπλανηθέντα, τον εξαπατηθέντα, τον θύτη και το θύμα. Λες και όλα, συνωμοτούν για να μην είναι πια τίποτα ξεκάθαρο. Και πάνω στο μισοσκόταδο της αμφιβολίας, να βρίσκουν την ευκαιρία όλοι αυτοί, να μας λένε κατάμουτρα... "ΕΓΩ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ.."
Argolidamagazine
