Είναι στιγμές που η τεχνολογία μας αναγκάζει να παραδεχτούμε ότι ήρθε σαν "ευλογία" στη ζωή μας. Πέρα από κοινότοπες διαπιστώσ...
Είναι στιγμές που η τεχνολογία μας αναγκάζει να παραδεχτούμε ότι ήρθε σαν "ευλογία" στη ζωή μας. Πέρα από κοινότοπες διαπιστώσεις περί ευκολίας στην καθημερινότητα και εκσυγχρονισμού του τρόπου ζωής, υπάρχουν στιγμιότυπα που αποτυπώνονται σε μια εικόνα και αρκούν για να μας δημιουργήσουν απερίγραπτα συναισθήματα.
Κάποιος φωτογράφος σήκωσε τη μηχανή του με χαρακτηριστική ευκολία και αποθανάτισε τρεις ανθρώπους σε μια ανύποπτη στιγμή, χωρίς να γνωρίζει ότι εκείνη τη στιγμή κατέγραφε το παρόν και το μέλλον του ποδοσφαίρου σε μια ομάδα αλλά κυρίως κατέγραφε τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια ενός αθλήματος που εξακολουθεί να συναρπάζει, παρά τα τόσα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί.
Ο Ανδριανός Καχριμάνης, ο "captain" για χρόνια στον Αστέρα Δρεπανιακό ποζάρει με την αρμόζουσα υπερηφάνεια έχοντας στην αγκαλιά του δύο πιτσιρικάδες, που εκείνη τη στιγμή αγνοούσε την ποδοσφαιρική τους εξέλιξη. Και σίγουρα, αγνοεί το βαθμό επηρεασμού της δικής του παρουσίας πάνω τους, όπως το αγνοούν και όλοι οι εν ενεργεία ποδοσφαιριστές. Οι δύο μικροί, Σπύρος και Παναγιώτης Μανδύλης, λίγα χρόνια αργότερα θα τον έχουν προπονητή στην Ακαδημία, αμέσως μετά θα συνυπάρξουν στην Δ' Εθνική και θα συνεχίσουν μαζί ως συμπαίκτες και στην τοπική κατηγορία.
Μακάρι να μπορούσε να γραφτεί και να μεταφερθεί το συναίσθημα των ηρώων της φωτογραφίας, όταν μετά από χρόνια τη ξανακοιτούν. Κυρίως του Ανδριανού Καχριμάνη, που μέσα από το χαμόγελο των παιδιών, διακρίνει όλη την αναγνώριση της ουσιαστικής του προσφοράς, σε ένα χώρο που πανεύκολα κατακρίνει και πολύ δύσκολα επιβραβεύει.
Να είναι καλά και οι τρεις και να κοιτάζουν που και που τις παλιές φωτογραφίες. Είναι ένα "χρέος" που έχουμε όλοι προς εκείνους που μας κράτησαν από το χέρι στα πρώτα μας βήματα..
.jpg)
