Μεγάλωσα στις Φέρες, ένα χωριό στον Έβρο, 30χλμ. έξω από την Αλεξανδρούπολη. Δεν είναι εύκολο για κάποιους, ειδικά για τους νέους, να αντέ...
Μεγάλωσα στις Φέρες, ένα χωριό στον Έβρο, 30χλμ. έξω από την Αλεξανδρούπολη.
Δεν είναι εύκολο για κάποιους, ειδικά για τους νέους, να αντέξουν τη μονοτονία ενός χωριού, αλλά εμένα πάντα μου άρεσε.
Η δυσκολία μάλλον ήταν για τους γονείς μου που έπρεπε να με πηγαινοφέρνουν καθημερινά στην πόλη, όπου βρίσκεται η πισίνα. Γεννήθηκα με μαιευτική παράλυση στο δεξί άνω άκρο και κρίθηκε ωφέλιμο να ασχοληθώ με την κολύμβηση για θεραπευτικούς λόγους.
Ποτέ, όμως, δεν με αντιμετώπισαν ως έναν άνθρωπο με κάποια ιδιαιτερότητα. Ποτέ! Ούτε οι γονείς μου, ούτε οι φίλοι μου, ούτε οι άνθρωποι της σχολικής κοινότητας.
Κάτι, το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό, γιατί, μετά την οικογένεια, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι εκείνοι που καλούνται να μάθουν στα παιδιά κάποια πολύ βασικά πράγματα.
Στην αρχή, ενσωματώθηκα στην ομάδα των αρτιμελών, ώσπου, το 2009, οπότε εντάχθηκα στον Ηρόδικο Κομοτηνής, ο προπονητής μου, ο κ. Τάσος Καλλιτσάρης, με ρώτησε αν ήθελα να μετέχω και στους αγώνες των ΑμεΑ. Την πρώτη φορά, αρνήθηκα. Του είπα πως δεν ενδιαφερόμουν, γιατί δεν έβλεπα -και ούτε βλέπω- τον εαυτό μου ως έναν άνθρωπο που έχει κάποια ιδιαίτερη πάθηση. Δεν έχω μεγαλώσει έτσι, άλλωστε…
Εκείνος, όμως, επέμενε. Ίσως γιατί έβλεπε ότι είχα μια “σπίθα” μέσα μου. Όταν με ρώτησε ξανά, άρχισα να το σκέφτομαι… Αναρωτιόμουν αν υπήρχε λόγος να συμμετέχω στα πρωταθλήματα αυτής της κατηγορίας. Η απάντηση στο ερώτημά μου ήρθε, όταν αποδέχθηκα την πρότασή του και έλαβα μέρος στο Πρωτάθλημα κολύμβησης των ΑμεΑ για πρώτη φορά.
Αν παρακολουθήσει κάποιος τους αγώνες, θα διαπιστώσει ότι όλοι οι αθλητές είναι αληθινοί μαχητές! Άνθρωποι, οι οποίοι, μέσα από την αγωνιστική απόδοση και τις επιδόσεις τους, αποδεικνύουν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και, όταν υπάρχει θέληση και αφοσίωση στον στόχο, τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, είναι δυνατοί και ανταγωνιστικοί.
Ειδικά στην Ελλάδα, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, είναι πολλές και καθημερινές. Καλούνται να ζήσουν μία ζωή γεμάτη “πατέντες”, γιατί στις περισσότερες πόλεις δεν είναι όλοι οι χώροι προσβάσιμοι στα ΑμεΑ.
Προσωπικά έχω την τύχη να ζω σε μια πόλη, στην οποία υπάρχει ένα κολυμβητήριο “στολίδι”, κάτοικοι που αναγνωρίζουν την προσπάθειά μου και άνθρωποι που στάθηκαν και στέκονται δίπλα μου από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να κάνω πρωταθλητισμό. Γι’ αυτό και δεν έχω σκεφτεί ποτέ να φύγω από την Αλεξανδρούπολη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος.
Δε λέω… Η ζωή ενός αθλητή στην επαρχία έχει και τα αρνητικά της, όπως το γεγονός ότι είναι μακριά από το κέντρο των εκδηλώσεων, οι οποίες πραγματοποιούνται στην Αθήνα, και οι χορηγοί δεν ασχολούνται και πολύ με τους αθλητές που βρίσκονται εκτός των κεντρικών πόλεων. Αλλά αυτοί δεν είναι λόγοι, ώστε να εγκαταλείψω την πόλη μου.
Άλλωστε, εδώ έχω τη δυνατότητα να προπονούμαι σ’ ένα από τα καλύτερα κολυμβητήρια της Ελλάδας, στο οποίο, κατά διαστήματα, έχουν διεξαχθεί διάφορες διοργανώσεις και έχει επιλεχθεί για την προετοιμασία πολλών σπουδαίων Ελλήνων κολυμβητών. Η παρουσία, μάλιστα, αυτών στην Αλεξανδρούπολη ίσως αποτελεί κι ένα κίνητρο για τα παιδιά που σκέφτονται να ασχοληθούν με την κολύμβηση.
Πρόσφατα, στην πόλη μας ήταν η Ολυμπιακή ομάδα και είχα τη δυνατότητα να κάνω κοινή προπόνηση με τα μέλη της, έχοντας στις διπλανές διαδρομές του κολυμβητηρίου μερικούς από τους καλύτερους κολυμβητές που υπάρχουν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα.
Τον Κριστιάν (Γκολομέεβ), ο οποίος είχε μια σπουδαία εμφάνιση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και την Άννα (Ντουντουνάκη), για την οποία είμαι 100% σίγουρος ότι “τα έδωσε όλα”, προκειμένου να περάσει στον Τελικό του αγωνίσματός της στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Η Άννα είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος και άριστος χαρακτήρας. Καταλαβαίνω το “ξέσπασμα” που είχε, μετά τον αποκλεισμό της για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου. Ξεπέρασε, όμως, τον εαυτό της! Δεν πρέπει να αγνοούμε ότι σημείωσε μια πολύ σπουδαία επίδοση κι ένα νέο Πανελλήνιο ρεκόρ σε μια κούρσα, η οποία ήταν πολύ γρήγορη.
Η πίεση που δημιουργείται σ’ έναν αθλητή που έχει θέσει υψηλούς στόχους, είναι πολύ μεγάλη. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, όταν, εκτός από τον ίδιο, υπάρχουν κι άλλοι που περιμένουν το κάτι παραπάνω από αυτόν. Γνωρίζω αυτό το συναίσθημα…
Όταν, το 2016, συμμετείχα, για πρώτη φορά, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο, δεν με γνώριζε κανείς! Ήμουν το νεαρότερο μέλος της Ελληνικής αποστολής, δεν είχα συμπληρώσει ακόμη τα 18, πήγα χωρίς άγχος και το μόνο που σκεφτόμουν, ήταν να πετύχω στη Βραζιλία το καλύτερο δυνατό.
Το κίνητρό μου ήταν η εμφάνιση που είχε κάνει, νωρίτερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Σπύρος Γιαννιώτης. Ένας αθλητής, του οποίου η αποφασιστικότητα, το μεγαλείο της ψυχής και η σωματική δύναμη είναι στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση για κάθε παιδί! Για κάθε νέο κολυμβητή!
Για να είμαι ειλικρινής, τότε, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, δεν περίμενα ότι θα πάρω το Χρυσό μετάλλιο. Αλλά, από την στιγμή που το πήρα, τα πράγματα άλλαξαν. Οι προσδοκίες έγιναν περισσότερες, η θέληση να σημειώσω καλύτερες επιδόσεις μεγαλύτερη και η επιθυμία μου να πετύχω το κάτι παραπάνω σε όλες τις διοργανώσεις είναι ένα επιπλέον κίνητρο, για να δουλέψω ακόμα περισσότερο.
Είμαι αρκετά ανταγωνιστικός. Πάντα θέλω να πετυχαίνω κάτι παραπάνω. Όπως και οι περισσότεροι αθλητές που ασχολούνται με τα ατομικά αθλήματα. Και, για να φτάσεις σ’ αυτό το κάτι παραπάνω, πρέπει -πρώτα- να δώσεις στην προπόνηση κάτι παραπάνω. Να ξεπεράσεις τον εαυτό σου.
Δεν είναι εύκολος ο δρόμος του πρωταθλητισμού. Ούτε η πρόκριση σ’ ένα τόσο μεγάλο γεγονός, όπως οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Όπως, επίσης, δεν είναι εύκολη και η προετοιμασία.
Ο Ολυμπιακός κύκλος που άνοιξε από το 2016 και θα κλείσει στο Τόκιο, ήταν γεμάτος με κόπο, κούραση, μεγάλη προσπάθεια και, από το 2020 και μετά, αγωνία, λόγω της πανδημίας. Για μένα, το γεγονός ότι ζω στην επαρχία, λειτούργησε θετικά, καθώς ήμουν ο μοναδικός αθλητής στην πόλη που προετοιμαζόταν για την συγκεκριμένη διοργάνωση. Το αυστηρό Υγειονομικό Πρωτόκολλο δεν επέτρεπε την πολυκοσμία και τον συνωστισμό στο κολυμβητήριο κι αυτό λειτούργησε προς όφελός μου. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας, βέβαια, πάντα υπήρχε η ανησυχία της πανδημίας, αλλά μαζί με τον προπονητή μου εστιάσαμε την προσοχή μας μόνο στα θέματα που αφορούσαν στην κολύμβηση.
Προσπαθήσαμε να αποβάλουμε από το κεφάλι μας τα προβλήματα που μπορεί να προέκυπταν στην καθημερινότητά μας, και ασχολούμασταν, όσο το δυνατόν λιγότερο γινόταν, με θέματα που δεν αφορούσαν στις προπονήσεις και την προετοιμασία μας.
Αν μας ρωτούσε κάποιος, το 2016, τι θα μπορούσε να συμβεί στα επόμενα χρόνια, νομίζω πως κανείς δεν θα φανταζόταν αυτές τις εξελίξεις. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη και όλοι κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε μια διαφορετική κατάσταση. Οι αθλητές, αν είμασταν προσεκτικοί σ’ έναν αγώνα δέκα φορές, πλέον, έπρεπε να είμαστε χίλιες.
Εκείνο που με στεναχωρεί περισσότερο, είναι το γεγονός πως, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούν, οι αθλητές που θα μετέχουν για πρώτη φορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, δεν θα έχουν την ευκαιρία να βιώσουν την καταπληκτική ατμόσφαιρα που υπό φυσιολογικές συνθήκες επικρατεί στο διάστημα της διεξαγωγής της διοργάνωσης. Κανείς από εμάς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν θα μπορέσει μελλοντικά να έχει τη δυνατότητα να αγωνιστεί ξανά και να το ζήσει κανονικά!
Προσωπικά, πάντως, θα προσπαθήσω να το ζήσω με την ψυχή μου!
Όπως έκανα και στο Ρίο ντε Τζανέιρο, την πρώτη φορά!
Όπως κάνω σε κάθε διοργάνωση!
Όπως κάνω σε κάθε στάση αυτού του υπέροχου ταξιδιού στον κόσμο της κολύμβησης και του αθλητισμού…
Πηγή: Athletestories.gr
21.jpg)
