Στο Ναύπλιο τίποτα δεν θύμιζε τις παλιότερες αναμετρήσεις ανάμεσα στον Πανναυπλιακό και την Ένωση Ερμιονίδας. Ίσως οι επιπτώσεις της πανδη...
Στο Ναύπλιο τίποτα δεν θύμιζε τις παλιότερες αναμετρήσεις ανάμεσα στον Πανναυπλιακό και την Ένωση Ερμιονίδας. Ίσως οι επιπτώσεις της πανδημίας να επιφέρουν στις ομάδες, αλλαγές που είναι δύσκολο να αποτιμηθούν από τώρα. Κάποιες ομάδες σίγουρα θα χρησιμοποιήσουν μια διαφορετική ανάλυση των νέων δεδομένων ώστε να προσαρμοστούν όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μερικοί θα καταφύγουν σε δοκιμασμένες τακτικές ενώ σίγουρα, όσοι δεν έχουν πολλές επιλογές θα κάνουν ότι μπορούν, χωρίς ωστόσο να ελπίζουν σε πολλά. Όπως και νάχει, μια νέα περίοδος φαίνεται να ξεκινάει, στην οποία δοκιμάζονται φιλοσοφίες, στάσεις και συμπεριφορές, ιστορίες, φανέλλες και προσωπικότητες. Στο τέλος αυτής της σύντομης διαδρομής, όλοι θα έχουμε γίνει σοφότεροι.
Ο πρόλογος, αφορά και τις δύο Αργολικές ομάδες. Το μεταξύ τους παιχνίδι δεν ανέδειξε νικητή και έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα. Η Ένωση Ερμιονίδας, μετά τη διακοπή είχε τρεις αποχωρήσεις βασικών παικτών και μία σημαντική προσθήκη, τον Μαρίνη ο οποίος έχει σχετικά μεγάλη εμπειρία από κατηγορίες αλλά και είναι εξαιρετικός όταν η ψυχολογία του είναι καλή. Το αποτέλεσμα, ήταν να παρουσιαστεί πιο δεμένη, ελαφρά καλύτερη σαν σύνολο, με συνοχή και κυρίως να δείχνει ότι η προπονητική φιλοσοφία του Θ. Σταϊκου, έχει ήδη περάσει στους παίκτες της. Κυριάρχησε στον τομέα της κατοχής, πίεσε, δημιούργησε λίγες αλλά καλές ευκαιρίες για να κερδίσει το παιχνίδι, είχε ένα διπλό δοκάρι στην ίδια φάση. Κέρδισε τις εντυπώσεις αλλά όχι τους τρεις βαθμούς. Θα τους βρει, αν συνεχίσει να παίζει με τον ίδιο τρόπο, θα τους κατακτήσει στα επόμενα παιχνίδια αν παραμείνει πιστή στη φιλοσοφία της. Αν είχε ενισχυθεί τόσο, ώστε να επανέλθει στα επίπεδα του ξεκινήματος, θα μιλούσαμε για την πιο άνετη παραμονή.
Ο Πανναυπλιακός έκανε ίσως την πιο ριζική ανανέωση του ρόστερ του στον όμιλό του. Με ποδοσφαιριστές που ή έχουν αγωνιστεί παλιότερα στην ομάδα ή ήθελαν πολύ να παίξουν σ' αυτήν και από την περιοχή της Αργολίδας, όπως τονίστηκε και σε σχετική ανακοίνωση, το να παρουσιάσει ο Τ. Κίκιλης από τον πρώτο αγώνα, ένα σύνολο αντάξιο των σημερινών απαιτήσεων, θα ήταν ένα θαύμα. Κι όμως, χωρίς κανείς να πανηγυρίζει, ο ένας βαθμός, ακριβώς στο χρονικό σημείο που η ομάδα απέσπασε, μόνο ικανοποίηση μπορεί να αποφέρει. Η ήττα δεν αντέχεται, λένε πολλοί και ίσως έχουν δίκιο. Όλα τα άλλα αποτελέσματα, μπορούν να δώσουν θάρρος και δύναμη για τη συνέχεια. Και θεωρείται σχεδόν βέβαιο, για όσους γνωρίζουν τον τρόπο δουλειάς του προπονητή της, ότι πολύ σύντομα ο Πανναυπλιακός θα αποτελεί και πάλι έναν αξιόμαχο αντίπαλο, ακριβώς αντάξιο του ονόματος και του βάρους της φανέλλας του.
Στο παιχνίδι, παρά το άγχος και την ιδιαιτερότητα που είχε ύστερα από μια πρωτοφανή αποχή, όσοι το παρακολούθησαν, δεν έφυγαν δυσαρεστημένοι από τις προσπάθειες των δύο ομάδων. Κάλλιστα θα μπορούσε να είχε μπει τουλάχιστον ένα γκολ, από πλευράς Ερμιονίδας, ενώ ο Πανναυπλιακός είχε αξιοθαύμαστα διαστήματα στην αμυντική του συμπεριφορά. Ας μην ξεχνάμε, ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο οι φάσεις μπροστά στα τέρματα αλλά και οι οργανωμένες προσπάθειες σε άλλους τομείς, όπως η άμυνα, η αντεπίθεση, η δημιουργία. Τα αναφέρουμε, γιατί οι παίκτες προσπαθούν και δουλεύουν για όλα αυτά και αξίζει να τους χειροκροτούμε και γι' αυτά.
Πανναυπλακός (Τ. Κίκιλης) : Κασκαντάμης, Λέρμας, ( 61΄Ν.Τσίρος), Φλώρος ,Αλεξανδρόπουλος, Ζίου, Κοντογιαννόπουλος, Παπουτσής, Φασουλής, ( 56΄Μούγιος), Κρεμμύδας (56΄Καμπιώτης), Αιβαλιώτης, Γκολέμης( 61΄Γκιαούρης).
Ερμιονίδα (Θ. Στάικος) : Πονηρός, Διαμαντόπουλος, Μερτύρης, Τζιέρης, Βιρβίλης, Λαζάρου , ( 85΄Λαλούσης ).Τριμπόνιας, Τανουσάι, Αντωνακόπουλος, Μαρίνης, Αντωνόπουλος ( 61΄Τρέσα).
Αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου μιας και μετά το παιχνίδι οι αναφορές των πρωταγωνιστών και οι χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν κάθε άλλο παρά τιμητικοί ήταν. Οι προσπάθειες των ποδοσφαιριστών δυσκολεύονται αφάνταστα, οι τραυματισμοί παραμονεύουν αλλά το κυριότερο είναι το αίσθημα εγκατάλειψης ενός χώρου, που από τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου, θεωρείται ιερός. Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό. Είναι αρκετά χρόνια που τα παράπονα για την κατάσταση του χλοοτάπητα ξεπερνούν τους μανδρότοιχους του γηπέδου. Ίσως είναι καιρός, να παρθεί μια γενναία απόφαση, ώστε να σταματήσει να χαρακτηρίζεται ο αγωνιστικός χώρος του Σταδίου, "χωράφι".
