Συνεχίζεται με επιτυχία και με προσέλευση πλήθους κόσμου η Έκθεση Βιβλίου στην οδό Ωνάση στην παραλία του Ναυπλίου. Πάρα πολλοί εκδοτικοί οί...
Πάρα πολλοί εκδοτικοί οίκοι παρουσιάζουν τα βιβλία τους, για μικρούς και μεγάλους και στο περίπτερο της Ένωσης Συγγραφέων και Λογοτεχνών Αργολίδας, όπως κάθε χρόνο θα βρείτε και τα βιβλία των ντόπιων δημιουργών.
Η Έκθεση είναι ανοιχτή κάθε μέρα από τις 7.30 μ.μ. μέχρι τις 12.00 μ.μ.
Εκεί θα βρείτε και τα δύο μυθιστορήματα "Το κέρμα" και "Η δούλα" του Ναυπλιώτη Φαρμακοποιού και συγγραφέα Μάνου Περράκη.
Τρία μικρά αποσπάσματα από "Το κέρμα":
Διλήμματα και απαντήσεις, ερωτήματα που αιωρούνται... Μια ζωή που σκαλώνει, προχωρά και κάποια στιγμή τελειώνει... Μονόλογοι και διάλογοι... Ανιχνεύοντας την ψυχή και τα φαινόμενα...
Σελίδα 22:
Και η τύχη; Η μοίρα; Το ριζικό; Το πεπρωμένο; Υπάρχουν; Και τι ρόλο τελικά παίζουν στο πώς εξελίσσεται η ζωή; Στη ζωή του καθενός από μας;
Πολλά και αναπάντητα ερωτήματα. Προστέθηκαν κι άλλα τα χρόνια των σπουδών στο πανεπιστήμιο. Η συζήτηση με την Ηρώ βοήθησε το Λευτέρη κάποια να τα ξεδιαλύνει. Αισθανόταν λίγο προδομένος αλλά και απελευθερωμένος. Στο μυαλό του άρχισαν να σχηματίζονται αχνά οι πρώτες εικόνες του αύριο, το νήμα με το χτες είχε πλέον κοπεί.
Επιτάχυνε το βήμα του. «Και η θεά Τύχη τι να λέει άραγε;»
Σταμάτησε, έβγαλε το κέρμα από την τσέπη, που το είχε βάλει έτσι, ώστε να ξέρει την πάνω πλευρά και επομένως το αποτέλεσμα από το στρίψιμο.
Η θεά Τύχη του έλεγε όχι.
Χαμογέλασε, προχώρησε δυο τρία μέτρα μέχρι τη γωνία και το πέταξε στον υπόνομο. Ξανάβαλε τα χέρια στις τσέπες και σχεδόν τρέχοντας, χάθηκε στο σκοτάδι. Μόνο το τραγούδισμα της φωνής και της ψυχής του ακούγονταν στην υγρή ατμόσφαιρα, λίγο πριν χαράξει.
Σελίδα 100:
«Ξέρεις, Λευτέρη, υπάρχουν πράγματα στη ζωή που νομίζεις ότι τα έχεις ξεχάσει, οι συνθήκες τα έχουν ισοπεδώσει, ο χρόνος τα παραχώνει σε κάποιο ντουλάπι και προχωράς όλο και με λιγότερες ευαισθησίες. Αυτές κυρίως αφήνεις πίσω. Καθώς φτάνεις στο τέρμα, αν δεν έχεις χάσει την ανθρωπιά σου, κάποια απ' αυτά τα ξεχασμένα πράγματα σου χτυπάνε την πόρτα, οι ευαισθησίες, έστω κάποιες, ξαναγυρνάνε. Σε κουνάνε, σε ξυπνάνε κι εσύ αντιδράς. Συνειδητοποιείς πόσο άχρηστα ήταν τα περισσότερα απ' αυτά που έκανες, πόσο μάταια. Χωρίς αγάπη, χωρίς ηθική, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς σεβασμό στον εαυτό σου και τους άλλους, το τέλος είναι θλιβερό. Μετανιώνεις για πολλά, μα δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. Πολύ λίγα προλαβαίνεις να διορθώσεις...»
Σελίδα 163:
Η εσωτερική σύγκρουση αναπόφευκτη. Είχε έρθει και για μένα, ολοκληρωτική παράδοση ή ολομέτωπη αντίδραση. Οι δυο κόσμοι της ζωής μου αντίθετοι. Αυτός που ακόμη πίστευε ότι μπορώ να κερδίσω κι ο άλλος του απόλυτου συμβιβασμού. Έπρεπε να διαλέξω. Χωρίς ναι μεν αλλά. Χωρίς πια το άλλοθι της μιας επιλογής. Τι και πώς να τα ζυγίσω; Με το συναίσθημα; Με τη λογική; Ποιανού; Από τη στιγμή που μπήκα σε μια τέτοια διαδικασία, κατά βάθος είχα ήδη αποφασίσει. Αν θέλεις να διατηρήσεις αυτές που θεωρείς αξίες ζωής, χωρίς αυτές οι αξίες υποχρεωτικά να είναι ανώτερες από κάποιες άλλες, είναι όμως οι δικές σου, οφείλεις να τις υπερασπιστείς. Αλλιώς τις ξεχνάς, τις αλλάζεις, τις αναπολείς τις ώρες του απολογισμού στο κενό περιεχομένου ημερολόγιο σου.
Τα πράγματα στη ζωή είναι απλά, εμείς πολλές φορές τα μπερδεύουμε.
«Δηλαδή αν δεχτώ μια πρόκληση και ανταποκριθώ, είναι προδοσία;»
«Αν είναι αντίθετη στα πιστεύω σου, ναι».
«Δηλαδή τι πρέπει να κάνω;»
«Να την απορρίψεις».
«Τι διάολο πρέπει να πω σ' αυτό που βρίσκεται μπροστά μου;»
«Ό,τι θέλεις. Μην ξεχνάς πως και η φυγή δεν είναι ό,τι καλύτερο».
Η δούλα:
«Η δούλα» είναι η ιστορία μιας δεκαοχτάχρονης που στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αφήνει το χωριό της στα ορεινά της Ηπείρου, για να πάει στο Ναύπλιο και να γίνει υπηρέτρια σε μια ονομαστή οικογένεια.
Εκεί, θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολλές προκλήσεις, θα συναντήσει τον έρωτα, θα νιώσει στο κορμί και την ψυχή της τη βία, θα δει και θα μάθει πολλά, θα αναγκαστεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις, θα αναμετρηθεί με την τύχη, θα γνωρίσει τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, θα προσπαθήσει να ισορροπήσει στις απαιτήσεις μιας άγνωστης κοινωνίας, θα φτάσει στα άκρα…
Η ιστορία της Γωγώς, μια από τις πολλές στα χρόνια της εσωτερικής μετανάστευσης, που ακολούθησε μετά την κατοχή και τον εμφύλιο. Η ιστορία μιας κοπέλας που αναζητούσε ένα καλύτερο μέλλον σε ένα περιβάλλον που διαμορφωνόταν μέσα από αντιφάσεις, συγκρούσεις, ανατροπές, αλλά και ευκαιρίες, όπως γίνεται κάθε φορά που η ιστορία αναμετριέται με το παλιό για να γεννηθεί το καινούργιο…
.........................................
Τα βιωματικά στοιχεία κάνουν έντονη την παρουσία τους στην αφήγηση, λειτουργούν και σαν ένα είδος ιστορικής καταγραφής, ιδιαίτερα γεγονότων, ακρίβειας ημερομηνιών και κοινωνικών συνθηκών στο Ναύπλιο του 1958…
Μάνος Περράκης
