Φέτος συμπληρώθηκαν ακριβώς 50 χρόνια από τη μεγαλύτερη συλλογική ποδοσφαιρική διάκριση που γνώρισε η χώρα μας. Ήταν 2 Ιουνίου 1971 όταν το ...
Φέτος συμπληρώθηκαν ακριβώς 50 χρόνια από τη μεγαλύτερη συλλογική ποδοσφαιρική διάκριση που γνώρισε η χώρα μας. Ήταν 2 Ιουνίου 1971 όταν το -κατεδαφισμένο πια- Γουέμπλεϊ ήταν κατάμεστο από φιλάθλους εκ των οποίων υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες, για να παρακολουθήσουν τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων της Ευρώπης ανάμεσα στον Άγιαξ και τον Παναθηναϊκό . Θα χρειαζόταν να περάσουν πάρα πολλά χρόνια μέχρι το 2004 για να δούμε και πάλι ελληνικό χρώμα σεέναν τελικό, αυτόν της Πορτογαλίας, όπου η Εθνική ομάδα έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Ο Παναθηναϊκός με ένα εξ ολοκλήρου Ελληνικό ρόστερ και προπονητή τον διάσημο Μαγυάρο Φέρεντς Πούσκας, μετά από μια εκπληκτική πορεία αφού έβγαλε έξω την φιναλίστ Σλόβαν, την πρωταθλήτρια Αγγλίας Έβερτον και τον πανίσχυρο Ερυθρό Αστέρα, έφτασε στον τελικό.
Εκεί, τον περίμενε ο ανίκητος -τότε- Άγιαξ της μεγάλης Ολλανδικής σχολής, με τον σπουδαίο Γιόχαν Κρόϊφ στα καλύτερά του και μια πλειάδα αστέρων που ένιωθε δέος απέναντί της οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα.
Η τιμή για τη χώρα μεγάλη.Το επίτευμα που παραμένει ακόμη ακατάρριπτο πολύ σπουδαίο. Ο Παναθηναϊκός στάθηκε στο ύψος των απαιτήσεων και πραγματοποίησε πολύ καλή εμφάνιση. Δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον καλύτερο Άγιαξ και υποτάχθηκε φυσιολογικά. Το γρήγορο γκολ του Βαν Ντάϊκ έκοψε τα πόδια των Ελλήνων παικτών, παρ'όλα αυτά, χρειάστηκε να φτάσει το 80' για να καταφέρει ο Άγιαξ να καθαρίσει το παιχνίδι μετά από ένα αρκετά τυχερό γκολ, αφού η μπάλα έπρεπε να βρει στο πόδι του νεαρού Άνθιμου Καψή για να αλλάξει πορεία και να καταλήξει στα δίχτυα του Οικονομόπουλου.
Πέραν των άλλων χαρακτηριστικών εκείνου του τελικού, αξίζει να γίνει μια ιδιαίτερη μνεία για την "τακτική" που ακολούθησε τότε η ελληνική ομάδα και τις επιλογές του προπονητή της.
Όπως ξεκάθαρα φαίνεται στο βίντεο ολόκληρου του αγώνα και το οποίο κυκλοφορεί ελεύθερα στο Youtube, απέναντι στο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο των Ολλανδών αλλά και στο δικό τους 4-3-3 ο Παναθηναϊκός παρατάχθκε με μία διάταξη που τουλάχιστον προκαλεί έκπληξη με την ανορθολογικότητά της, ενώ αφήνει έντονα τα σημάδια μιας ενδεκάδας που έπρεπε να παίξουν όσοι είχαν προσφέρει τα μέγιστα στην πορεία μέχρι τον τελικό αλλά και όσοι με την προσωπικότητά τους άφηναν να εννοηθεί ότι θα ήταν καλύτεροι από κάποιους άλλους. Συνηθισμένες επιλογές προπονητών, σε καθοριστικά παιχνίδια, να ανταμοίβουν παίκτες με προσφορά αλλά και μια προσπάθεια να παντρέψουν το ικανό, με το αναγκαίο και το επιβεβλημένο.
Υπό αυτό το πρίσμα, διακρίνει κανείς ένα σχήμα στο οποίο δεν υπάρχει κανείς παίκτης στην αριστερή πλευρά (!) πέραν του αριστερού μπακ Βλάχου. Ο φιλότιμος αλλά δεξιοπόδαρος Φυλακούρης επιλέγεται ως αριστερό χαφ, ο οποίος σε κάθε φάση κλείνει προς τα μέσα, ενώ τα δύο κεντρικά χαφ Ελευθεράκης -που παίζει λίγο πιο αριστερα - και ο Καμάρας που παίζει πιο δεξιά είναι κι αυτοί δεξιοπόδαροι. Ο Μίμης Δομάζος στον αγαπημένο του ρόλο σαν ελεύθερος διοργανωτής, έχει να επιλέξει ανάμεσα στον μπλοκαρισμένο και "βαρύ" Αντωνιάδη και στο γρήγορο δεξιό ακραίο Γραμμό, οι οποίοι ήταν πολύ δύσκολο να δημιουργήσουν απειλή για την άμυνα του Άγιαξ. Στον ανασταλτικό τομέα, οι Αντωνιάδης, Δομάζος, Γραμμός και Φυλακούρης, δεν θα μπορούσαν να καλύψουν τους πληθωρικούς μπακ του Άγιαξ που έπαιρναν πρωτοβουλίες και περνούσαν συχνά τη μεσαία γραμμή. Κάπως έτσι, η μπάλα φτάνει εύκολα στον Κάϊζερ στα αριστερά η σέντρα του οποίου θα βρει τον Βαν Ντάικ μόνο, αφού ο Καψής έχει βγει να καλύψει, για να γίνει με κεφαλιά το γρήγορο 1-0.
Παρ'όλες τις τακτικές αδυναμίες η συμπεριφορά των παικτών του ΠΑΟ είναι εξαιρετική. Καλό κράτημα της μπάλας, ελάχιστο άγχος στις κινήσεις παρά την κρισιμότητα του τελικού και την πρώτη εμφάνιση σε τελικό, διαρκής προσπάθεια να φτάσουν στην αντίπαλη εστία παρά τις δυσκολίες. Άριστη αμυντική παρουσία, ενώ αξίζει να παρακολουθήσει κανείς τον τελικό για να διαπιστώσει τις ορατές διαφορές σε επίπεδο φυσική κατάστασης, ομαδικής συμπεριφοράς και "αέρα" ανάμεσα σε εκπροσώπους δύο εντελώς διαφορετικών ποδοσφαιρικών κόσμων. Η υπανάπτυκτη Ελλάδα, οι ομάδες της οποίας πανηγύριζαν όταν περνούσαν την α' φάση σε Ευρωπαϊκά Κύπελλα, με την πρωτοπόρα Ολλανδική Σχολή η οποία έβγαζε και βγάζει ποδοσφαιριστές, ομάδες και προπονητές με σημαντική συμβολή στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου.
Μέσα από την ανάλυση των δεδομένων, μπορεί εύκολα ο απλός φίλαθλος που κατορθώνει να αποβάλει τα οπαδικά γυαλιά, να διακρίνει το μεγαλείο εκείνης της παρουσίας στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Έντεκα Ελληνόπουλα, με τα ελάχιστα θεωρητικά και τακτικά όπλα που διέθετε το Ελληνικό ποδόσφαιρο τότε, είχαν φτάσει εκεί που είχαν αποτύχει δεκάδες άλλες σπουδαίες και ιστορικές Ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις. Για να αντιμετωπίσουν στα ίσα και παλληκαρίσια, για να χρησιμοποιήσουμε και μια γνωστή ποδοσφαιρική έκφραση, τον μεγάλο Άγιαξ. Την προσφορά του οποίου αναγνώρισαν όλοι στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όλοι οι συντελεστές εκείνου του ποδοσφαιρικού θαύματος θα είναι βαθιά μέσα στη μνήμη και την συνείδηση όλων των Ελλήνων. Και θα αποτελούν ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους τους άλλους Ελληνικούς Συλλόγους που προσπαθούν να πετύχουν μια σημαντική ευρωπαϊκή διάκριση.
Ήρωες του Γουέμπλεϊ, σας ευχαριστούμε για μία ακόμη φορά..
Μπορείτε να δείτε ολόκληρο τον τελικό εδώ:
