«Πάντα έπαιζα για τον εαυτό μου. Για τις φιλοδοξίες και τον ναρκισσισμό. Εβγαινα στο γήπεδο και... μεθούσα στη σκέψη ότι ήμουν εκεί, απομον...
«Πάντα έπαιζα για τον εαυτό μου. Για τις φιλοδοξίες και τον ναρκισσισμό. Εβγαινα στο γήπεδο και... μεθούσα στη σκέψη ότι ήμουν εκεί, απομονωμένος σε εκείνη την εστία, μόνος. Μετά, μια μέρα τελείωσε. Και όταν τελείωσε, συνειδητοποίησα ότι υπήρχε τουλάχιστον ένας λόγος ακόμη που μου άρεσε αυτό που έκανα: Η μυρωδιά του γρασιδιού. Γιατί μόνο οι τερματοφύλακες ξέρουν πραγματικά αυτό το άρωμα. Οι άλλοι ποδοσφαιριστές δεν έχουν ιδέα, επειδή τρέχουν στο γρασίδι, στην καλύτερη περίπτωση γλιστράνε μερικές φορές ή, σήμερα, κυλιούνται λίγο... Ο τερματοφύλακας, όμως, δεν το κάνει. Ο τερματοφύλακας δουλεύει με το γρασίδι. Και πρακτικά κάθε επέμβαση του καταλήγει πάντα με τον ίδιο τρόπο, με τη μύτη μέσα στο γρασίδι.
Σκέφτομαι συχνά τον κόσμο μου, εκείνα τα δύο δοκάρια ανάμεσα στα οποία μου άρεσε να απομονώνομαι για να θυμάμαι ποιος ήμουν, για να δώσω αποδείξεις στον εαυτό μου. Τότε σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να διαρκέσει για πάντα, ότι θα ήταν καλό να μην σταματάς ποτέ. Αλλά ήταν λάθος. Η ζωή είναι μια παραβολή, ακολουθεί ένα σταθερό μοτίβο, όπως η μέρα και η νύχτα. Και όταν έρχεται το ηλιοβασίλεμα, δεν μπορείς να στέκεσαι εκεί παραπονεμένος, δεν μπορείς να σκεφτείς ότι θα σου λείψει ο ήλιος. Καλύτερα, πολύ καλύτερα, να ετοιμαστείς για να περάσεις ένα όμορφο βράδυ.
Ημουν τερματοφύλακας. Τα κατάφερα τέλεια. Ήμουν τυχερός άνθρωπος. Φτάνει. Καλύτερα να εστιάσεις σε αυτό που δεν μπορούσες να κάνεις πριν. Ονειρεύομαι, για παράδειγμα. Για κάποιον που εκπλήρωσε αμέσως όλα τα όνειρά του, το να ονειρεύεται είναι πολυτέλεια. Οταν ήμουν τεσσάρων ετών συνήθιζα να πέφτω παντού για να πιάσω τη μπάλα. Αυτή ήταν η μοίρα μου. Και τώρα που η μοίρα μου εκπληρώθηκε, τα όνειρα παραμένουν. Βασικά, οι αναμνήσεις. Οι οποίες είναι τα όνειρα των μεγάλων».
(Ντίνο Τζοφ)
Πηγή: Εργοστάσιο ποδοσφαίρου
