Τις ομορφότερες ιστορίες μπορείς να τις ακούσεις σε τυχαίες συναντήσεις. Μια ταβέρνα σε ένα άγνωστο χωριουδάκι, δυο παρέες που τα τραπέζια τ...
Τις ομορφότερες ιστορίες μπορείς να τις ακούσεις σε τυχαίες συναντήσεις. Μια ταβέρνα σε ένα άγνωστο χωριουδάκι, δυο παρέες που τα τραπέζια τους βρέθηκαν δίπλα -δίπλα, ένας ιδιοκτήτης που ζει και αναπνέει με τις ανθρώπινες διηγήσεις , λίγη μπύρα ή κρασάκι δροσερό και υπερήλικες που διψούν για ακροατήριο.
Μια συνάντηση που ανέσυρε από το ντουλάπι της μνήμης τα παιδικά χρόνια μιας 85χρονης, τις παράλληλες ιστορίες της μητέρας του ιδιοκτήτη και τις ανάλογες διηγήσεις από την άλλη παρέα που άρχισε να ρωτάει, σκάβοντας ακόμη πιο βαθιά στα περασμένα χρόνια.
Όλα ξεκίνησαν από την κλασσική ερώτηση... "Είστε από δω;"
"Από δω παιδί μου..αλλά δεν μένω εδώ. Έχω δέκα χρόνια να έρθω. Το πατρικό μου είναι εκεί.. Να... έλα να σου δείξω, λίγο πιο πάνω από την εκκλησία" και άπλωσε το χέρι της δείχνοντας το σημείο. Η ταβέρνα ήταν στην άκρη του χωριού, το οποίο εκτεινόταν σε πλαγιά βουνού, σχεδόν σαν φωτογραφία από το μπαλκόνι της ταβέρνας. Η γιαγιά, συνοδευόμενη από το γιο της και τον εγγονό της, ξεκίνησε να ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων, με τα μάτια του εγγονού καρφωμένα πάνω της, σαν να είχε μεταφερθεί ήδη σε εκείνη την εποχή..
"Πως περνούσατε τότε;" ήταν η δεύτερη ερώτηση που αρκούσε για να ξεκινήσει μια αφήγηση που μας κράτησε άφωνους. Στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, η εφευρετικότητα των γονιών της ώστε να μην μείνουν χωρίς φαγητό, ο καταστροφικός εμφύλιος, νεκροί και εξόριστοι, φτωχοί και πλούσιοι από τις καταστάσεις. Τα "παιχνίδια" τους, οι βόλτες και οι αναζητήσεις στα γύρω βουνά, οι αγροτικές δουλειές, η έλλειψη σχολείου και η αναγκαστική αμάθεια.
Πάνω από δύο ώρες ερωτήσεις και απαντήσεις. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, με πολλές ανάσες, πολλή συγκίνηση και πολλούς απόντες. Γιατί οι επισκέψεις σε τέτοιους τόπους, έχουν σαν πρώτο λόγο εκείνους που "έφυγαν" αλλά παραμένουν σιωπηλοί εκεί. Στα πατρογονικά. Στην "πατρίδα" του καθενός, που δεν είναι άλλη από την παιδική ηλικία.
Η απρόσμενη αυτή συνάντηση μας πρόσφερε ένα ιδιότυπο ντοκυμαντέρ για την ελληνική επαρχία. Γιατί σίγουρα, εκατοντάδες μικρά χωριουδάκια ζουν ανάλογες μέρες, τέτοιες συναντήσεις. Τα αστικά κέντρα απορρόφησαν γονείς που έφυγαν από τη φτωχική επαρχία για να βρουν καλύτερη τύχη. Που γυρίζουν τέτοιες μέρες για ένα "τρισάγιο" τιμώντας όλους εκείνους που σημάδεψαν τη νιότη τους.
Ευχαριστούμε την οικογένεια της κυρίας, αλλά πρωτίστως αυτή, που μας χάρισε με το δικό της μοναδικό τρόπο ένα ταξίδι στο παρελθόν της ελληνικής επαρχίας. Μας δίδαξε την αλληλεγγύη, αλλά και τη δύναμη που αντλούσαν από τη φύση και την ανάγκη εκείνοι οι πρωταγωνιστές της ζωής. Μας ξόρκισε από το μίσος της ζήλειας και του διχασμού. Μας ευχήθηκε να ζήσουμε καλύτερα χρόνια, χωρίς τις δικές της πίκρες και ανέχεια.
Ευχαριστούμε και την ταβέρνα "Εν Ρίπεσι" που μας "φιλοξένησε" αλλά και τους ανθρώπους της που δημιουργούν ένα κλίμα φιλίας και ζεστασιάς, που σε κάνουν να αισθάνεσαι χρόνια φίλος τους.
Γιατί η ύπαρξη τέτοιων ανθρώπων, φτιάχνουν παρέες πο σε κάνουν να αισθάνεσαι τυχερός, ευλογημένος και μοναδικός. Όπως αυτή η χώρα.
