Σαν σήμερα 15 Ιουνίου του 1994 μας αποχαιρέτησε για πάντα ο μεγάλος Μάνος Χατζηδάκις. Ο συνθέτης που πρόσφερε τα μέγιστα στην ελληνική μουσ...
Σαν σήμερα 15 Ιουνίου του 1994 μας αποχαιρέτησε για πάντα ο μεγάλος Μάνος Χατζηδάκις. Ο συνθέτης που πρόσφερε τα μέγιστα στην ελληνική μουσική με ένα μοναδικό έργο, μας παρουσιάζεται μέσα από αφηγήσεις που συγκέντρωσε ο Δημήτρης Τριάντος και είναι από ανθρώπους που τον γνώρισαν από κοντά.
Οι τυχεροί που τον γνώρισαν αφηγούνται:
Δ. Σαββόπουλος: Στην είσοδο του Ραδιομεγάρου καθώς καθόμασταν, μας πλησιάζει ένα ντερέκι και του δίνει ένα σημείωμα « Αγαπητέ Μάνο, το παιδί παίζει βιολί, παρακαλώ να προσληφθεί, Ευάγγελος Αβέρωφ! Πως και έτσι? τον ρωτάω. Ο Γιωργάκης, ο θετός του γιος, τον πήραν να κάνει την θητεία του, ο ίδιος ήταν μόνος και με προβλήματα υγείας, ήθελε να έχει κάποιον δίπλα του, παρακάλεσε δεξιά και αριστερά να τον φέρουν στην Αθήνα αλλά τίποτα, αναγκάστηκε να πάει ο ίδιος στον Αβέρωφ που ήταν τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας « Να τον φέρουμε γκαρσόνι στο Πεντάγωνο, είσαι ευχαριστημένος? Ναι βέβαια….Άρα τώρα σου ζητάει τα δανεικά, του λέω εγώ…. Δεν είναι το ίδιο, δεν είναι το ίδιο….λέει εκνευρισμένος ο Μάνος.
Καλεί τον Διευθυντή Ορχήστρας « να τον πάρεις αυτόν εδώ και να τον εξετάσεις εξονυχιστικά, να του βάλεις να παίξει δέκατα έκτα και τριακοστά δεύτερα». Μετά από λίγο, μπαίνει ο Διευθυντής Ορχήστρας «τι τριακοστά δεύτερα βρε Μάνο, το παιδί κρατάει το βιολί ανάποδα!» «Το είχα υποψιαστεί, πάρτε αμέσως τον Αβέρωφ…Ευάγγελε… Μάνος, εδώ… η μετάθεση του γιου μου σου έφερε μεγάλη αναστάτωση στο στράτευμα?.. όχι, γιατί?...γιατί αυτός που μου έστειλες θα μου διαλύσει την ορχήστρα, σε παρακαλώ στείλε τον Γιωργάκη πίσω στα σύνορα και μην μου ξαναζητήσεις τίποτε!
Β. Μπουντούνης: Το 1997, πήγα τον Κωνσταντίνο σε μια παιδική χαρά των Βριλησσίων να παίξει. Κάθισα σε ένα παγκάκι και δίπλα μου έκατσε ένας ηλικιωμένος κύριος που είχε φέρει το εγγόνι του, τον αναγνώρισα, ο οδηγός του Χατζιδάκι τα χρόνια που ήταν Διευθυντής στο Τρίτο Πρόγραμμα, ο κύριος Γιώργος, πιάσαμε κουβέντα. Άρπαξα την ευκαιρία να λύσω ένα μυστήριο, ήθελα να μάθω που πήγαιναν κρυφά κάθε Σάββατο πρωί -«Τώρα μπορώ να σου το αποκαλύψω, αφού όσο ζούσε μου το είχε απαγορέψει. Ο Μάνος είχε “υιοθετήσει” επτά-οκτώ ανήμπορους ηλικιωμένους ανθρώπους που ζούσαν μόνοι τους. Κάθε Σάββατο, κατέβαινε ο ίδιος, χτυπούσε την πόρτα και μοίραζε το “μισθό” τους ένα φακελάκι με χρήματα για τον καθένα, που ετοίμαζε με μεγάλη επιμέλεια από το προηγούμενο βράδυ.» Αυτός ήταν ο Μάνος!
Λ. Κύρκος: μου είχε προτείνει να κάνουμε ένα δίσκο μαζί, αυτός με την ορχήστρα των μουσικών του και εγώ με την φυσαρμόνικα και εγώ βλακωδώς αρνήθηκα. Φοβόμουν μήπως τον γελοιοποιήσω, αυτός ήταν ο Όλυμπος και εγώ ένα πετραδάκι της πεδιάδας, φοβόμουν το αποτέλεσμα, έπρεπε να περιμένω να το δω. Όταν ο Μάνος έλεγε «είμαι ιδιοσυγκρασιακά μεγαλοαστός» δεν υποδήλωνε πολιτική ή κοινωνική ένταξη αλλά την ευγένεια και ευαισθησία του χαρακτήρα του σε αντιπαραβολή με την χυδαιότητα και την ηλιθιότητα του λαϊκισμού που μας ταλαιπωρούσε»
Μίκης: «μου άρεσε να τον ακούω να μιλάει, δεν τον διέκοπτα ποτέ, όταν μιλούσε, διατύπωνε τόσο άρτια, με τόσο άψογα Ελληνικά και τόσο τέλεια τεκμηριωμένα οτιδήποτε έθιγε, που σε έπειθε χωρίς δεύτερη σκέψη, σε καθήλωνε μονάχα με ένα βλέμμα, ήταν ένας γόης, ως άνθρωπος, ως διανοούμενος και ως συνθέτης. Ένα δώρο των Θεών στη χώρα μας»
Σαν σήμερα, 15 Ιουνίου του 1994, ο «φιλημένος από τις Μούσες» το «δώρο των Θεών στη χώρα μας» έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων. Ο Μίκης σπεύδει στο Νεκροτομείο του Ευαγγελισμού και παρακαλεί την Διευθύντρια να τους αφήσει μόνους τους, ο Μάνος γυμνός στο τραπέζι του νεκροτομείου «είχε χάσει πολλά κιλά από την περιπέτεια της υγείας του και ήταν πανέμορφος, έμεινε μαζί του περίπου μισή ώρα χαϊδεύοντας του το κεφάλι, μιλώντας του τρυφερά, όλα όσα δεν του είχε πει ολόκληρες δεκαετίες, στο τέλος «του έκλεισα τα μάτια και του είπα, καλή αντάμωση Μάνο μου, και έφυγα δακρυσμένος».
«Θα δεχόμουν να αναλάβω το Υπουργείο Πολιτισμού για δύο μέρες, τόσο όσο χρειάζεται να υπογράψω την κατάργησή του!»
17χρονα παιδιά στο περιοδικό Schooligans γράφουν «Αυτός ο κοντός και χοντρός κύριος είναι ο ήρωας μας, γεννήθηκε αλλά δεν πέθανε ποτέ, συνεχίζει να ξενυχτάει και να κάνει παρέα με αλήτες, ποιητές και άτακτους μαθητές».
στα σχόλια: Στίχοι Οδυσσέας Ελύτης
Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
για πόλεμο στο μακρινό το Ιράν
ο πρώτος από πόλεμο δεν κάτεχε
ο δεύτερος στις κακουχιές δεν άντεχε
ο τρίτος ήταν υποκείμενο γελοίο
κι ο τέταρτος φοβότανε το κρύο.
